Ο θάνατος είναι ένα ζήτημα που απασχολεί αρκετά τον κόσμο ειδικά όταν αυτός επισκέφτεται συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα. Ένα θέμα που είχαμε συζητήσει σε μια απ' τις πρώτες μας συναντήσεις.
Είναι για πολλούς ένα θέμα που λένε: "Φτου φτου, μακριά από εμάς". Και όμως.. Είναι ένα απ' τα πράγματα που ποτέ σαν ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πρέπει να ξεχνάμε και να αμελούμε. Οι μοναχοί και το "Γεροντικό" αναφέρουν πολλές φορές τη φράση "μνήμη θανάτου". Πολλοί από εμάς (μεταξύ αυτών πρώτος εγώ) σκεφτόμαστε: "Έλα μωρέ, αυτά έχουν να κάνουν για τους μοναχούς και τους ασκητές. Έχουμε ακόμα χρόνο"
Και όμως δεν είναι έτσι. Πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε: "Είμαστε έτοιμοι αν ο Θεός μας πάρει κοντά του, σήμερα αύριο, να φύγουμε απ' αυτόν τον κόσμο;"
Η σκέψη αυτή του θανάτου με έχει προβληματίσει αρκετά. Πολλά πράγματα περνούν απ' το μυαλο μου. Δεν πρέπει κατ' αρχάς να φτάσουμε στο άλλο άκρο. Δηλαδή να ζούμε μέσα στη μιζέρια και να λέμε πότε θα πεθάνουμε να τελειώνουμε. Σαφώς και όχι...Αλλά ποια θα πρέπει να είναι η προσέγγισή μας σ' αυτό το θέμα;
Προσωπικά, πιστεύω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με την πνευματική μας ζωή. Όσο πιο πνευματικά ζούμε, τόσο μεγαλύτερη αίσθηση της "μνήμης θανάτου" έχουμε. Και φυσικά, όλοι αγωνιζόμαστε για αυτό.
Πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι γι' αυτό; γι' αυτό που είναι ενα απ' τα μόνα σίγουρα που θα συμβούν στη ζωή μας; Πόσο σκεφτόμαστε το θάνατο καθημερινά; Και πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε το θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου;
ΥΓ. Ωραίο θέμα για επανεξέταση....
Είναι για πολλούς ένα θέμα που λένε: "Φτου φτου, μακριά από εμάς". Και όμως.. Είναι ένα απ' τα πράγματα που ποτέ σαν ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πρέπει να ξεχνάμε και να αμελούμε. Οι μοναχοί και το "Γεροντικό" αναφέρουν πολλές φορές τη φράση "μνήμη θανάτου". Πολλοί από εμάς (μεταξύ αυτών πρώτος εγώ) σκεφτόμαστε: "Έλα μωρέ, αυτά έχουν να κάνουν για τους μοναχούς και τους ασκητές. Έχουμε ακόμα χρόνο"
Και όμως δεν είναι έτσι. Πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε: "Είμαστε έτοιμοι αν ο Θεός μας πάρει κοντά του, σήμερα αύριο, να φύγουμε απ' αυτόν τον κόσμο;"
Η σκέψη αυτή του θανάτου με έχει προβληματίσει αρκετά. Πολλά πράγματα περνούν απ' το μυαλο μου. Δεν πρέπει κατ' αρχάς να φτάσουμε στο άλλο άκρο. Δηλαδή να ζούμε μέσα στη μιζέρια και να λέμε πότε θα πεθάνουμε να τελειώνουμε. Σαφώς και όχι...Αλλά ποια θα πρέπει να είναι η προσέγγισή μας σ' αυτό το θέμα;
Προσωπικά, πιστεύω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με την πνευματική μας ζωή. Όσο πιο πνευματικά ζούμε, τόσο μεγαλύτερη αίσθηση της "μνήμης θανάτου" έχουμε. Και φυσικά, όλοι αγωνιζόμαστε για αυτό.
Πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι γι' αυτό; γι' αυτό που είναι ενα απ' τα μόνα σίγουρα που θα συμβούν στη ζωή μας; Πόσο σκεφτόμαστε το θάνατο καθημερινά; Και πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε το θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου;
ΥΓ. Ωραίο θέμα για επανεξέταση....