Προσωπικά επανειλημμένα έχω αποτύχει να διαχειριστώ ορθά την αγάπη προς τους συνανθρώπους μου.
Κάνω αυτή τη δημοσίευση για να αναφερθώ σε ένα αξιόλογο (σύμφωνα με τις κριτικές) βιβλίο του π. Φιλόθεου Φάρου, με ακριβώς αυτό τον τίτλο: "Η διαχείριση της αγάπης"
Πιστεύω ότι θα είχε μια θέση στη βιβλιοθήκη της Συντροφιάς αν ποτέ γινόταν κάτι τέτοιο. Παραθέτω ένα απόσπασμα του βιβλίου που με άγγιξε.
"Συχνά μέσα στην Εκκλησία πληγωνόμεθα και πληγώνουμε, γιατί η αγάπη μας αμαυρώνεται από τον εγωκεντρισμό μας.
Γι’ αυτό και διστάζουμε να αγαπήσουμε ανεπιφύλακτα, φοβούμεθα τον πόνο που μπορεί να μας προκαλέσει η αγάπη. Όταν αυτοί που αγαπάμε πολύ μάς απορρίπτουν ή φεύγουν ή πεθαίνουν, η καρδιά μας ραγίζει. Αλλά αυτό δεν θα πρέπει να μας εμποδίζει να αγαπάμε. Ο πόνος που προέρχεται από μία πραγματική αγάπη κάνει την αγάπη πιο δημιουργική και πιο γνήσια. Είναι σαν το αλέτρι που σκάβει τη γη και δίνει τη δυνατότητα στο σπόρο να ριζώσει, να αναπτυχθεί και να γίνει ένα δυνατό φυτό.
Κάθε φορά που δοκιμάζουμε τον πόνο της απορρίψεως έχουμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε να γίνουμε πιο πικρόχολοι και να αποφασίσουμε να μην ξαναγαπήσουμε, ή να κοιτάξουμε κατάματα τον πόνο μας και να κάνουμε το έδαφος πάνω στο οποίο πατάμε πλουσιότερο και πιο ικανό να ζωογονήσει καινούργιους σπόρους.
Όσο περισσότερο αγαπούμε και πονάμε εξ αιτίας της αγάπης μας τόσο περισσότερο αφήνουμε την καρδιά μας να πλατύνει και να βαθύνει. Όταν αγαπάμε, δίνουμε και παίρνουμε. Αυτοί που αγαπάμε δεν αφήνουν την καρδιά μας ακόμη κι όταν φεύγουν από μας. Γίνονται ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και έτσι σιγά-σιγά χτίζεται μια κοινότητα μέσα μας.
Όσο περισσότερο ζούμε, τόσο περισσότερους ανθρώπους αγαπούμε, που γίνονται μέρος της εσωτερικής μας κοινότητος. Όσο διευρύνεται η εσωτερική μας κοινότητα, τόσο ευκολότερα θα αναγνωρίζουμε τους αδελφούς και αδελφές μας στους ξένους που ευρίσκονται τριγύρω μας. Αυτοί που είναι ζωντανοί μέσα μας θα αναγνωρίζουν εκείνους που θα είναι ζωντανοί τριγύρω μας. Όσο ευρύτερη γίνεται η κοινότητα της καρδιά μας, τόσο ευρύτερη θα γίνεται και η κοινότητα γύρω μας. Έτσι ο πόνος της απορρίψεως, της απουσία και του θανάτου μπορεί να γίνει καρποφόρος. Πράγματι, όσο συνεχίζουμε να αγαπάμε, το έδαφος της καρδιά μας θα σκάβεται όλο και πιο πολύ, αλλά θα χαιρώμεθα για τον πλούτο της καρποφορίας."
Και το βίντεο της παρουσίασης του βιβλίου: http://vimeo.com/17734325
Κάνω αυτή τη δημοσίευση για να αναφερθώ σε ένα αξιόλογο (σύμφωνα με τις κριτικές) βιβλίο του π. Φιλόθεου Φάρου, με ακριβώς αυτό τον τίτλο: "Η διαχείριση της αγάπης"
Πιστεύω ότι θα είχε μια θέση στη βιβλιοθήκη της Συντροφιάς αν ποτέ γινόταν κάτι τέτοιο. Παραθέτω ένα απόσπασμα του βιβλίου που με άγγιξε.
"Συχνά μέσα στην Εκκλησία πληγωνόμεθα και πληγώνουμε, γιατί η αγάπη μας αμαυρώνεται από τον εγωκεντρισμό μας.
Γι’ αυτό και διστάζουμε να αγαπήσουμε ανεπιφύλακτα, φοβούμεθα τον πόνο που μπορεί να μας προκαλέσει η αγάπη. Όταν αυτοί που αγαπάμε πολύ μάς απορρίπτουν ή φεύγουν ή πεθαίνουν, η καρδιά μας ραγίζει. Αλλά αυτό δεν θα πρέπει να μας εμποδίζει να αγαπάμε. Ο πόνος που προέρχεται από μία πραγματική αγάπη κάνει την αγάπη πιο δημιουργική και πιο γνήσια. Είναι σαν το αλέτρι που σκάβει τη γη και δίνει τη δυνατότητα στο σπόρο να ριζώσει, να αναπτυχθεί και να γίνει ένα δυνατό φυτό.
Κάθε φορά που δοκιμάζουμε τον πόνο της απορρίψεως έχουμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε να γίνουμε πιο πικρόχολοι και να αποφασίσουμε να μην ξαναγαπήσουμε, ή να κοιτάξουμε κατάματα τον πόνο μας και να κάνουμε το έδαφος πάνω στο οποίο πατάμε πλουσιότερο και πιο ικανό να ζωογονήσει καινούργιους σπόρους.
Όσο περισσότερο αγαπούμε και πονάμε εξ αιτίας της αγάπης μας τόσο περισσότερο αφήνουμε την καρδιά μας να πλατύνει και να βαθύνει. Όταν αγαπάμε, δίνουμε και παίρνουμε. Αυτοί που αγαπάμε δεν αφήνουν την καρδιά μας ακόμη κι όταν φεύγουν από μας. Γίνονται ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και έτσι σιγά-σιγά χτίζεται μια κοινότητα μέσα μας.
Όσο περισσότερο ζούμε, τόσο περισσότερους ανθρώπους αγαπούμε, που γίνονται μέρος της εσωτερικής μας κοινότητος. Όσο διευρύνεται η εσωτερική μας κοινότητα, τόσο ευκολότερα θα αναγνωρίζουμε τους αδελφούς και αδελφές μας στους ξένους που ευρίσκονται τριγύρω μας. Αυτοί που είναι ζωντανοί μέσα μας θα αναγνωρίζουν εκείνους που θα είναι ζωντανοί τριγύρω μας. Όσο ευρύτερη γίνεται η κοινότητα της καρδιά μας, τόσο ευρύτερη θα γίνεται και η κοινότητα γύρω μας. Έτσι ο πόνος της απορρίψεως, της απουσία και του θανάτου μπορεί να γίνει καρποφόρος. Πράγματι, όσο συνεχίζουμε να αγαπάμε, το έδαφος της καρδιά μας θα σκάβεται όλο και πιο πολύ, αλλά θα χαιρώμεθα για τον πλούτο της καρποφορίας."
Και το βίντεο της παρουσίασης του βιβλίου: http://vimeo.com/17734325