Μη Συνδεδεμενος Παρακαλώ συνδεθείτε ή εγγραφείτε

Οι παρέες μας και η στάση η δική μας

+4
costas_mech
over the rainbow
intergallactic
sakissab
8 απαντήσεις

Πήγαινε κάτω  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

sakissab

sakissab

Είναι ένα θέμα που μας απασχολεί όλους και όλες. Όλοι (-ες) έχουμε παρέες όπου υπάρχουν άτομα τα οποία δεν είναι κοντά στην Εκκλησία. Προσωπικά δεν κατηγορώ κανέναν γιατί είμαι πιο άθλιος από αυτά τα παιδιά.
Ο καλός λογισμός λέει ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν τις οικογενειακές καταβολές που έχουμε εμείς και γι' αυτό είναι λογικό να μη βρίσκονται κοντά στην Εκκλησία.
Συμβαίνουν πολλά σε αυτές τις παρέες και θα ήθελα να μοιραστώ κάποια πράγματα και σκέψεις μαζί σας.
Π.χ. συμβαίνει πολλές φορές να βρίζουν την "Εκκλησία των παπάδων" και επίσης να βλαστημούν τον Πατέρα μας και τη Μητέρα μας. Να μας "βάζουν" στον τοίχο και να μας "πετάνε" συκοφαντίες και βρισιές. Να δημιουργούν ένα δικό τους Θεό, να απαιτούν ότι η Εκκλησία είναι οι παπάδες και πολλά άλλα.
Παρά ταύτα εμείς ποια στάση πρέπει να κρατάμε απέναντί τους;
Τι έχετε να πείτε γι΄αυτό το θέμα; Ευχαριστώ πολύ!

intergallactic

intergallactic

Πιστεύω πως το θέμα είναι πάρα μα πάρα πολύ σημαντικό!
Είναι πολλές φορές πιστεύω που όλοι μας έχουμε έρθει σε τέτοιου είδους θέση.
Νομίζω, Διονύση, πώς αυτό πρέπει να το κάνουμε ολόκληρο θέμα σε κάποια συγκέντρωση!

over the rainbow

over the rainbow

Ναι διονυση μου αυτο το εχουμε ζησει λιγο πολυ ολοι.. κ δεν μπορουμε να τους αλλαξουμε, αλλα δεν μπορουμε και να σιωπουμε! εννοω οτι σε κατι τετοιες στιγμες η σιωπη υποδηλωνει συνενοχη ή τουλαχιστον αποδοχη.. δεν νομιζω οτι αν καποιος μιλουσε ασχημα για τους ανθρωπους που κραταμε μεσα στην καρδια μας εμεις θα καθομασταν με σταυρωμενα τα χερια, το λιγοτερο θα δειχναμε φανερα την ενοχληση μας.. γιατι να ειναι διαφορετικα εδω? αν τους γνωριζεις στοιχειωδως θα τους το μεταδωσεις.. δεν θα μιλατε ετσι μπροστα μου και τ ε λ ο ς!
Tο οτι υπαρχουν προκαταληψεις υπαρχουν, αλλα νομιζω οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι ειναι δεκτικοι, μπορεις σιγα σιγα να τους δειξεις την αγαπη Του Θεου, τον κοσμο τον δικο Του, την εκκλησια Του.. μια εκκλησια που αντιπροσωπευεται πανω απο ολα απο α ν θ ρ ω π ο υ ς.. με αδυναμιες, με παθη που βασανιζουν ολους μας.. η τελειοτητα σε οποιοδηποτε κομματι της ανθρωπινης ζωης ειναι ανεφικτη και θα παραμεινει ετσι.. αδυναμοι ειμαστε.

ο π. Παισιος ελεγε οτι οπως η χαρη μεταγγιζεται ετσι και οι αρετες.. αν εισαι κοντα σε καποιον που εχει ευλαβεια θα αρχισεις υποσυνειδητα να τον μιμεισαι και ετσι θα προσαπαθεις να την αποκτησεις κ συ.. Ισως καπως ετσι οφειλουμε κ εμεις να μεταδιδουμε κατι απο αυτα που βιωνουμε κοντα στον Θεο στις ψυχουλες εκεινες που δεν ειναι κοντα Του.. γιατι εμεις ξερουμε κ για αυτο ακριβως εχουμε ευθυνη!!! το οτι μιλανε ετσι ειναι αντιδραση, επανασταση.. δεν θυμαμαι που ειχα ακουσει οτι τα παιδια αυτα εχουν τις πιο ευαισθητες ψυχες.. κι αν γνωρισουν τον Θεο, ολη αυτη η ορμη και το παθος τους θα παει εκει! για φαντασου..

και εμεις γιατι να μην τους βοηθησουμε? να μαρτυρουμε ποιοι ειμαστε, να μην το κρυβουμε, να ειμαστε γι αυτους το "προσωπο του Θεου" , και να Τον βλεπουν σε μ α ς! στον καθενα μας! οχι στα σκανδαλα της εκκλησιας, οχι στις συκοφαντιες για τους παππουληδες..αλλα σε μας! να δειχνουμε εμεις καλοσυνη, αγαπη, ελπιδα.. να υψωνουμε ψηλα το αναστημα μας σε οποιον κοροιδευει τα ιερα μας! και αν μας δοθει ευκαιρια να τους προσσεγγισουμε, να τους μιλησουμε για το Θεο, οπως τον εχουμε ζησει εμεις! β ι ω μ α τ ι κ α!
οχι μεσα απο κυρηγματα για την αληθεια.. αλλα μοιραζοντας τον θησαυρο οτι ο Θεος ειναι Αγαπη! δεν νομιζω αυτο αν το ενιωθε ακομα κ ο πιο σκληρος ανθρωπος θα τον αφηνε ασυγκινητο.. και απο τη στιγμη που θα μιλησουμε για τον Χριστο σε καποιον εχουμε παλι ευθυνη απεναντι του.. ετσι νιωθω.. δεν μπορει να μας δει να μιλαμε ασχημα για καποιον πισω απο την πλατη του, να υποκρινομαστε ή οτιδηποτε αλλο.. θα μας πει τοτε: που ειναι τωρα η αγαπη σου? ο Θεος σου? και εμεις τοτε τι θα πουμε? αυτο προσπαθω τουλαχιστον να κανω εγω με τη βοηθεια του Θεου.. η αγαπη και η ταπεινωση τραβα τον κοσμο.. ας τους δειξουμε απο που πηγαζει!

κ αν τελικα δεν μπορουμε να τους μιλησουμε, ας μιλησει η προσευχη μας, να την κανουμε με αγαπη για αυτα τα παιδια, να τους δωσει ο Θεος την ευκαιρια να Τον πλησιασουν, να Τον γνωρισουν, να Τον αγαπησουν βαθια.. κ ο Θεος γιατι να μην ακουσει μια τετοια προσευχη?

(χιλια συγνωμη παιδια που παρασυρθηκα κ εγραψα πολλα αλλα δεν μπορουσα να κρατηθω!)

costas_mech

costas_mech

"over the rainbow" συμφωνώ,μόνο με αγάπη και προσευχή!Άλλωστε,ποιοι είμαστε εμείς που μπορούμε να αλλάξουμε τον άλλο άνθρωπο...μόνο ο Χριστός μπορεί!Εμείς αγωνιζόμενοι και με την βιοτή μας,είθε να γίνουμε "καλοί αγωγοί" της χάρης του Χριστού.Οι Άγιοι μόνο με την παρουσία τους μετέστρεφαν τους ανθρώπους γύρω τους.Και μην ξεχνάμε ότι σκοπόσ της ζωής του χριστιανού ειναι αυτόσ ο αγιασμός!!

sakissab

sakissab

Γιωργία μου είναι πολύ σωστή η επισήμανσή σου και συμφωνώ απολύτως.
Η στάση η δικιά μας πρεπει να είναι ταπεινή και διακριτική!!!Τι μεγάλη αρετή είναι η ταπεινώτητα και η διάκριση! Πετυχαίνεις πολλά...

alterhoh

alterhoh

Πρέπει να πούμε πως η Γεωργία έκανε μια κατάθεση ψυχής η οποία μας αντιπροσωπεύει όλους!

Να πω κι εγώ 2-3 μικρά-μικρά... Laughing
Στη συναναστροφή μου με παιδιά από τη σχολή, μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο κάθε άλλο παρά ενθαρύνει μια προσπάθεια έλευσης στο Χριστό, συνήθως είναι 2 οι περιπτώσεις στις οποίες έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση:
Η πρώτη είναι όταν πέφτει βλασφήμια. Πολλές φορές έχω πει μέσα μου ότι την επόμενη φορά που θα ακούσω τέτοιο πράγμα από παιδί στις παρέες, θα πω διακριτικά ότι ενοχλούμαι...... Έλα όμως που ποτέ δε κατάφερα να βγάλω λέξη όταν άκουσα κάτι τέτοιο. Πιστεύω πως με περισσότερη προσευχή και αν το θέλει κανείς πραγματικά, μπορεί να μιλήσει σε τέτοια περίπτωση. Προσωπικά, δε το έχω καταφέρει ως τώρα.
Η δεύτερη περίπτωση στην οποία νιώθω δύσκολα είναι όταν πάμε να φάμε στο "Πάρκο της Ειρήνης" (respect το φαγητό εκεί!) με τα παιδιά και έρχεται η στιγμή να κάνω τον σταυρό μου πριν φάω. Εκεί είναι που αν με βλέπουν δεν τον κάνω και κοιτάω μήπως γυρίσουν αλλού το βλέμμα για να τον κάνω βιαστικά. Μιλάμε για πολύ "καμμένη" φάση! Ίσως σας ακούγεται λίγο χαζό να νιώθω τόσο δύσκολα, αλλά έτσι είναι! Sad

Και στις δύο περιπτώσεις, είτε αντιδράσεις στη βλασφήμια, είτε κάνεις το σταυρό σου (αλλά να σε βλέπουν) πιστεύω πως δίνεις μαρτυρία πίστεως. Παλιά οι μάρτυρες είχαν να αντιμετωπίσουν τα βασανηστήρια του σώματος από αλλόκοτους-αντιχριστιανούς βασιλείς. Τώρα οι νέοι έχουν να αντιμετωπίσουν τα πικρόχολα σχόλια των τριγύρω τους, τη κοροϊδία... βασανηστήρια άλλου είδους.
Μακάρι να μας αξιώσει όλους ο Κύριος να μπορούμε να κάνουμε και τα δύο.

over the rainbow

over the rainbow

ακριβως στεφανε! α κ ρ ι β ω ς..
απο την μαρτυρια που θα δωσουμε ξεκινανε κ τελειωνουν ολα.. κ καταβαθως αν το σκεφτεις μπορει να ναι και χαρα! το να σε βλεπουν! γιατι δηλωνεις κατι δικο σου, την ταυτοτητα, την πιστη σου.. λες στο Θεο αλλα και στους ανθρωπους οτι εισαι ενας απο τους δικους Του! ανηκεις στη δικια Του συνομοταξια.. κ αν οι αλλοι το γνωριζουν ισως εχουμε κ περισσοτερες πιθανοτητες να μας σεβαστουν! κ γιατι να μας φερνει τελικα σε δυσκολη θεση? οι φιλοι μας δεν μας ξερουν? αν δεν εχουν καταλαβει την πιστη μας νομιζω οτι δεν μας ξερουν πραγματικα.. ειναι και θεμα ουσιας!
το να σκαψουν οι ανθρωποι που μας περιτριγυριζουν και λιγο την ψυχη μας, μη μεινουν στη επιφανεια.. δεν αρκει αυτη! να δουν κ λιγο το φως που κρυβουμε μεσα! και σε τελικη αναλυση αφου αυτοι ειμαστε...να δειξουμε στους αλλους το μισο μας?

να μας δινει ο Θεος στη ζωη μας την ανδρεια να Τον μαρτυρουμε παντα κ καπως ετσι να Του δειχνουμε την αγαπη μας, να μας βλεπει πως εχουμε χαρα που ειναι μεσα μας κ την δειχνουμε.. κ αν αισθανθουμε αβολα αλλα με τη βοηθεια Του Θεου καταφερουμε και δωσουμε εκεινη τη στιγμη μαρτυρια θα Τον συγκινησουμε.. κ αυτο δεν ειναι ωραιο?
ειχα διαβασει καποτε στον π.Παισιο κατι που με ειχε συγκλονησει.. τον ρωτησε μια μοναχη πως θα μπορεσει να αγαπησει τον Θεο. κ εκεινος γυρισε κ της ειπε δεν καταλαβες.. το να αγαπησεις τον Θεο ειναι δωρο Του! Εκεινος θα σε αγαπησει πρωτα.. και θα σου δωσει την Αγαπη Του και ετσι εσυ θα Τον βαλεις με παθος μεσα στην καρδια σου και θα αγωνιζεσαι σε ολοκληρη τη ζωη σου να πας κοντα Του, κοντα στον αγαπημενο σου! κ η μοναχη αναρωτηθηκε πως θα την αγαπησει ο Κυριος.. κ αυτος χαμογελασε και της ειπε πως θα πρεπει εσυ να Τον συγκινησεις, να κανεις το θελημα Του.. κ οχι απλα για να το κανεις αλλα να θυσιαζεις κατι δικο σου γι Αυτον...

socrates13

socrates13
Admin

Θέλω να πω στον Στέφανο, ότι είναι δύσκολο να απαντήσεις στις βλασφημίες των άλλων και, επίσης, φαντάζομαι την αμηχανία σου, όταν κάνεις τον Σταυρό σου. 2 μικρές συμβουλές. Στις βλασφημίες, θα σκέφτεσαι: "Καλά, τώρα, βρίσανε τους "γονείς" μου; Είναι δυνατόν να το επιτρέψω αυτό;" Η επόμενη κίνηση που μπορείς να κάνεις είναι: α) Να του απαντήσεις απότομα και να του ξεκαθαρίσεις ότι δεν πρόκειται να ξαναδεχθείς βλασφημία ενώπιον σου. Αυτό, όταν είναι πολύ φίλος σου κάποιος, γιατί αλλιώς μπορεί να έχεις άσχημα ξεμπερδέματα( τσακωμούς,κλπ). Όχι ότι δεν αξίζει να τσακωθείς για τον Χριστό, απλά τότε θέλει περισσότερη διπλωματία. Δηλαδή, β) δεν λες τίποτα την πρώτη φορά. Αν το ξανακούσεις για 2η, πρέπει να αντιδράσεις, αλλά με ευγενικό και ήρεμο τρόπο, εκτός κι αν το αποδοκιμάζουν κι άλλοι, οπότε από κοντά, κι εσύ! Ε, στις επόμενες φορές, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να δείξεις πόσο πολύ σε ενοχλεί και στο κάτω κάτω, άμα δεν σε καταλαβαίνει, φύγε!!! Άμα νιώθει ότι είσαι φίλος του και σε νιάζεται, δεν θα το ξανακάνει. Αλλιώς, δεν έχει νόημα να ασχολείσαι με το τι λέει...Εξ' άλλου, δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε....
Όσον αφορά τον Σταυρό σου ως προσεύχη για το φαγητό, μπορεί να στην πουν 1,2, άντε 3 φορές, αλλά μετά δεν θα ασχοληθεί κανείς μαζί σου! Αυτό από προσωπική μου εμπειρία, με διάφορες παρέες.Και στο κάτω κάτω, και να σε κοροϊδέψει κανείς, απλά, "γράφ' τον"!!!

alterhoh

alterhoh

Πολύ σωστά Σωκράτη!
Το θέμα είναι να μας δίνει πάντα ο Κύριος τη δύναμη να πράττουμε με αυτό τον τρόπο. Μακάριο να είμαστε πάντα με τη δύναμη του Ελέους Του!

socrates13

socrates13
Admin

alterhoh έγραψε:Πολύ σωστά Σωκράτη!
Το θέμα είναι να μας δίνει πάντα ο Κύριος τη δύναμη να πράττουμε με αυτό τον τρόπο. Μακάριο να είμαστε πάντα με τη δύναμη του Ελέους Του!

Δεν σημαίνει, βέβαια, ότι εγώ ακολουθώ, πάντοτε, αυτόν τον τρόπο. Εξαρτάται και από την στιγμή η αντίδρασή μου...(Ξέρετε τι αυθόρμητο άτομο που είμαι!!!Very Happy )

thedream

thedream

Είναι λεπτό ζήτημα και θέλει συνήθως ιδιαίτερη διαχείριση.
γράφτηκαν πολύ σωστά πράγματα, απλά γνώμη μου είναι πως πρέπει να συζητηθεί με τον πνευματικό του καθενός, μιας και είναι αυτός που μπορεί να κρίνει καλύτερα το ποια θα πρέπει να είναι η αντίδρασή μας σε τέτοιες περιπτώσεις...

nasia

nasia

Θεωρώ οτι ειναι ένα θέμα που απασχολεί τα περισσότερα άτομα που είναι στο χώρο της εκκλησίας!!Πιστεύω ότι τις στιγμές εκείνες που πρεπει να υπερασπιστούμε το Θεό μπροστα στους φίλους μας,να κανουμε σταυρό πριν το φαγητο ή παιρνώντας απο εναν ναό,το Άγιο Πνεύμα μας φωτίζει ωστε να αντιδράσουμε όπως πρεπει,να ομολογήσουμε τον Λόγο του Θεού,με ηρεμια και αγάπη!!!Και ποιος ξέρει?Μπορεί να παραδειγματιστεί κάποιος από αυτούς.Τι ωραίο που θα ήταν!!!Κι αν δυσανασχετήσουν οι φίλοι μας,"δεν πειράζει".Είναι προτιμότερο αυτό από το να ντραπούμε να δείξουμε τα πιστεύω μας!!Εξάλλου,οι φίλοι μας γνωρίζουν τις αποψεις μας πανω σε τέτοια θέματα!!Μας αγαπουν και είναι δίπλα μας γι'αυτο που είμαστε!!!
Έχω παρατηρησει κατι και θα ήθελα να μου πείτε αν συμβαινει και με τους δικούς σας φίλους..
Όταν τυχαινει μεσα απο την συζητηση να καταλαβουν οτι νηστεύεις,πηγαίνεις καθε κυριακή στην εκκλησία,κοινωνείς ανά τακτά χρονικά διαστήματα,τοτε ζηλεύουν...και ειναι φανερο.Αυτο τι σημαινει???Θέλουν κι αυτοι να έχουν μια τέτοια ζωή απλά δεν το εχουν συνηθίσει???

alterhoh

alterhoh

Πιστεύω πως ένας βασικός λόγος για τον οποίο πολλοί γνωστοί μας αποφεύγουν την ζωή στην Εκκλησία είναι ότι βλέπουν όλα αυτά τα σκάνδαλα που βγάζουν προς τα έξω κλίκες δημοσιογράφων-εγκληματιών. Είναι κοινό μυστικό πως για να καλυφθούν πολλά κιλά λεκέδων των ανθρώπων αυτών ("δημοσιογράφων") συμφέρει να βγει προς τα έξω μια βρώμα για την Εκκλησία...
Αλλά, τα πάντα οδεύουν πάνω σε σαθρούς δρόμους. Γιατί Εκκλησία δεν είναι οι ιερείς, αλλά όλοι οι πιστοί (ιερείς, λαϊκοί) με επικεφαλής τον Χριστό.

Και έρχομαι να δώσω μια σκέψη πάνω σε αυτά που έγραψε η Αθανασία: Όταν φίλοι μας ευαισθητοποιούνται μαθαίνοντας για τις δικές μας εμπειρίες στην Εκκλησιαστική κοινωνία, τότε πιστεύω πως καταλαβαίνουν ότι ουδεμία σχέση έχουν τα όσα λαμβάνουν κατά καιρούς από τα ΜΜΕ με αυτά που πραγματικά ορίζουν τη Πνευματική ζωή. Βέβαια, είναι θέμα και καλής διάθεσης το πόσο θα ευαισθητοποιηθεί κάποιος, αλλά ναι, ίσως ζηλεύουν που βρίσκονται μακριά κάποιοι. Με την πεποίθηση ότι ούτε ο ίδιος βρίσκομαι και τόσο κοντά... ελπίζω στην έλευσή μου πιο κοντά... κρατώντας απ'το χέρι και κάποιον παραέξω... cheers

Επιστροφή στην κορυφή  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

Παρόμοια θέματα

-

» Η δική μας αδιαφορία;

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης

 

(0)